چندی است در احوال پریشانی خویشم
غمناک تر از لحن غزل خوانی خویشم

چون قایق بشکسته به گرداب مکافات
چندی است غریق دل طوفانی خویشم

یک عمر نشستم که رسد شوق بهاران
غافل! که به زندان زمستانی خویشم

چون لاله ام و داغ به دل خنده به لب هاست
عمری است عجین با غم پنهانی خویشم

بر تخته سیاه دل من حک شده این حرف
تنهایم و خود یار دبستانی خویشم

خود شمعم و خود سوخته پروانه درین شام
دیری است بدین مرتبه قربانی خویشم

از بوی نفس های مسیحای درون است
گر زنده ام و وقف مسلمانی خویشم

گراشک نبود عقده ی دل قاتل من بود
مدیون غم دیده ی بارانی خویشم

یعقوب تر از من نتوان جست به عالم
من منتظر یوسف کنعانی خویشم